2. Zakres czasowy i geograficzny archeologii biblijnej

Epokę patriarchów (XVIII w. przed Chr.) uważa się zazwyczaj za terminus a quo, „od którego” rozpoczynają się zainteresowania archeologii biblijnej. Jeżeli jednak mówi się o archeologii Palestyny, to wtedy trzeba rozpocząć jej przedstawienie od okresu prehistorycznego tj. od początków życia osiadłego w Palestynie. Terminus ad quem „do którego” – jest przeważnie I w. po Chr.; rzadko sięga się dalej do czasów powstania Bar Kochby (132-135 r.).

Co do obszaru geograficznego, to gdy mówimy o archeologii Palestyny, mamy zazwyczaj na myśli wyłącznie terytorium między dawną Fenicją, Jordanem i Egiptem. Gdy natomiast mówimy o archeologii biblijnej, wtedy granice te znacznie się poszerzają, ponieważ w jej zakres wchodzą również kraje takie jak Egipt, Fenicja, Syria, Cypr, Mezopotamia, Persja, Grecja a nawet Rzym. Są to kraje, gdzie dokonywały się wydarzenia biblijne, ale także miejsca, które miały bezpośredni związek z wydarzeniami biblijnymi i z jej powstaniem.

3. Użyteczność archeologii dla wiedzy biblijnej

Archeologia biblijna pozwala ujrzeć przekaz biblijny w pełniejszym świetle, przyczynia się do zapełnienia „luk” w opowiadaniach Biblii, a czasami wręcz umożliwia zrozumienie tekstu. Jest w służbie lepszego poznania Pisma Świętego, ponieważ:

• odkrywa miejscowości biblijne zniszczone przez działania wojenne lub destruktywne działanie czasu
• precyzuje szczegóły biblijne, kiedy w odnalezionym przez siebie dokumencie napotyka osobę albo wydarzenie biblijne
• rekonstruuje środowisko, w którym dana osoba żyła, pomagając osadzić ją mocniej w ramach czasowych, które w Piśmie św. mają czasami charakter tylko sumaryczny
• pozwala poznać rodzaje literackie i kanony stylistyczne starożytnego Bliskiego Wschodu, ułatwiając tym samym rozumienie tekstu sakralnego
• pomaga pojąć lepiej podobieństwa i różnice jakie istniały pomiędzy podstawowymi instytucjami biblijnymi (np. prawodawstwem, profetyzmem, religią hebrajską i chrześcijańską) a podobnymi instytucjami starożytnego Bliskiego Wschodu O wadze archeologii biblijnej świadczy jej poważne miejsce w studiach biblijnych.

Jednym z ośrodków naukowych archeologii biblijnej jest słynna Szkoła biblijna i archeologiczna w Jerozolimie, tzw. École biblique (École biblique et archéologique française de Jérusalem [EBAF]) założona przez o. Marie-Josepha Lagrange’a OP. Jednym z archeologów tej szkoły i jej wieloletnim dyrektorem był o. prof. Roland de Vaux OP.

Wcześniejsze wykłady:

Wykład 1

Źródło: